در ایران کمتر از یک قرن است که با اعلام " رسمی" شدن زبان فارسی در سراسر کشور، زبان های قومی در ایران دچار مخاطره شده و با محدودیت ها و محرومیت های متعددی مواجه گردیده اند.
بااین حال مشکلات و محرومیت های اقلیت های قومی در ایران تنها محدود به زبان مادری نمی شود و بسیاری از حقوق اجتماعی و سیاسی این اقلیت ها نیز همواره در معرض نادیده انگاری و حتی لگد مال شدن قرار داشته اند.
وجود این تبعیضات قومی به آفرینش مطالباتی می انجامند که ویژه قربانیان تبعیض است و کاربرد سراسری ندارند.
در ایران اگر جنبش سبز را نوعی حرکت سیاسی اجتماعی سراسری قلمداد کنیم که مطالبات عمومی را بر پیشانی خود دارد ، می توان به طرح این پرسش پرداخت که شعارهای این جنبش به چه میزانی نیاز ها و خواسته های اقوام قربانی تبعیض را بر میتابند؟
آیا این فرضیه درست است که در ماههای گذشته اقلیتهای قومی نقش فعال و پر اهمیتی در متن جنبش سبز بازی نکرده اند ؟
آیا این درست است که جنبش سبز بیشتر در تهران و چند شهر بزرگ کشور پایگاه اجتماعی دارد؟
آیا اقوام غیر فارس توانسته اند نیاز ها و مطالبات خود را در جنبش سبز شناسائی کنند؟
در میز گردی به همین مناسبت، آقایان یوسف عزیزی بنی طرف نویسنده عرب زبان ایرانی ، محمد علی توفیقی فعال سیاسی کرد و مسئول نشریه اینترنتی سیروان،و انصافعلی هدایت روزنامه نگار آذری مقیم کانادا ، به این پرسش ها پاسخ می دهند.
*یوسف عزیزی بنی طرف : " گروه وسیعی از نیرو های قومی در ایران از این شکایت دارند که در زمانهائی که مورد سرکوب واقع شده اند ، کسی از آنها حمایت نکرده است." این روزنامه نگار عرب ایرانی معتقد است که بی اعتمادی از مهم ترین دلایل عدم مشارکت این گروه از خلق های غیر فارس در جنبش اعتراضی اخیر است.
*محمد علی توفیقی : " جنبش سبز یک جنبش فراگیر اجتماعی با گفتمان ملی است و اقوام غیر فارس در آن نقش فعالی دارند. در کردستان مشارکت مردم در انتخابات افزایشی بیش از صد در صد داشت و علت نبود تظاهرات در حوادث پس از انتخابات به این دلیل است که تظاهرات در شهر هائی مثل مهاباد یا سنندج هزینه هایش بسیار بالاتر از تهران است."
توفیقی می گوید شما حتی اگر هم اکنون آمار بگیرید زندانیانی که در زندان ها هستند شامل همه اقوام ایرانی از جمله ترک ها ، عرب ها ، کرد ها و غیره می شوند.
*انصافعلی هدایت: " واقعیت آنست که جنبش سبز در تهران محدود است. حکومت تلاش کرده است یک امتیازات بسیار جزئی در استان ها به مردم بدهد و آنها را سرگرم کند تا بتواند تمام نیرو های سرکوب خود را در تهران جمع کند.